LIEVE
Dus ik vraag aan mijn moeder: is dat erfelijk wat
die zus van jou heeft? Zegt zij: nee hoor. Geloof je het zelf, denk ik dan?
Mijn moeder schaamt zich kapot voor haar zus. Mijn moeder wil geen gekte in de
familie. Ze is namelijk bang dat ze net zo gek wordt als haar zus. En met
vlagen is die angst terecht. Nee, dat is gemeen. Haar zus is een borderliner.
Dat is dat je je eigen grenzen niet kunt aangeven. Maar ja, mijn moeder wil dat
dus niet toegeven dat dat erfelijk is, en ik heb mijn tante nog nooit gezien,
dus ik kan niet checken of ik dingen doe die zij ook doet.
Ze probeert iets geks te doen.
Mijn moeder houdt het angstvallig buiten zichzelf. Ze wil met die borderliner niks te maken hebben.
MOEDER
Ik
ben gewoon geen familiemens.
LIEVE
Maar ik denk: lekker belangrijk, het gaat nu even
niet om jou, mam. Het gaat nu dus even over
mij en ik vraag iets
voor mij, iets wat belangrijk is voor mij. Want ik heb dat dus ook van die
grenzen. Weet ik
veel waar die zijn. Hier (…) of hier (…) of hier (…). Echt geen idee. Ik laat
alles
en iedereen bij me binnenkomen.
Een paar anderen op.
Geef mij eens een klap?
Aarzeling. Ze daagt anderen uit.
Ik vraag er toch om. Ik wil het echt.
Ze krijgt een hele harde klap van Sem. Het doet haar niet veel. Ze daagt hem nog een keer uit en Sem slaat haar nog eens. Het wordt steeds dreigender. Lieve blijft luchtig.
Mijn personal coach zegt: je moet naar jezelf luisteren, want dat diepste gevoel, dat stemmetje dat een gelukkig mens in zich draagt, de stem die je feilloos kunt volgen op je eeuwigdurende pad naar het geluk, ja, ze is een beetje zweverig, maar ze is echt fucking goed. Dat stemmetje, zegt ze, dat heb jij niet. Ik heb geen stem. Dus ik zeg: jawel hoor, ik heb wel een stem. Daar luister je nu naar.
Ze moet verschrikkelijk hard om haar eigen grap lachen.
Snap je?
Wahwah wahwah wahwah. Daar luister je nu naar….
Hoor jij mijn stem?
Wahwah wahwah wahwah. Hallo? Hallo? Hoort u mij?
Ik doe normaal.
PERSONAL COACH
Je moet naar
jezelf leren luisteren, want dat diepste gevoel, dat stemmetje dat een
gebalanceerd mens in zich draagt, ook wel intuïtie genoemd. Dat stemmetje, dat
heb jij niet.
LIEVE
Ik heb geen stem. Ja, ik heb wel een stem maar die
zegt andere dingen. Die zegt bijvoorbeeld:
Ze playbackt of doet een (hele enge) stem.
STEM
Zie je daar dat paperclipje?
LIEVE
En dan pak ik dat paperclipje.
STEM
Vouw nu dat paperclipje open.
LIEVE
En dat doe ik dan.
STEM
Snij nu een vlinder in je arm.
LIEVE
Da’s toch niet normaal? Maar ik doe het wel.
Ze wil haar arm laten zien, maar bedenkt zich.
Het is een beetje mislukt. Ik kan niet goed tekenen. Geen bikini voor mij deze zomer.
© 2008, Gijsje Kooter
Ga terug naar toneelwerk